Aktualności naukowe

Triasowe koralowce z włoskich Dolomitów (karnik, ok. 230 milionów lat temu) stanowią spektakularne świadectwo rozwoju pierwszych raf koralowych w oceanie Tetydy

Palaeolagus z eocenu i oligocenu Ameryki Północnej to wczesny zajęczak, którego anatomia była prawdopodobnie zbliżona do anatomii hipotetycznego wspólnego przodka współczesnych zajęczaków – zającowatych (zajęcy i królików) oraz szczekuszek.

Plezjozaury z grupy elasmozaurów były kredowymi gadami morskimi o niezwykle długich szyjach, których szkielet zawierał nawet ponad 70 kręgów szyjnych (najwięcej ze wszystkich znanych kręgowców żyjących na Ziemi). Thalassomedon haningtoni to jeden z najlepiej zachowanych elasmozaurów, jakie dotychczas opisano.

Wyniki badań przekrojów poprzecznych ciosów trąbowców pokazujące użyteczność wzoru Schregera.

Nowy rodzaj i gatunek koralowca z Eocenu Włoch – Nancygyra dissepimentata – o ekstremalnie rozbudowanym pęcherzykowatym cenosteum.

Skafity to spektakularna grupa heteromorficznych amonitów o częściowo rozkręconej muszli. Należą one do najliczniejszych i najlepiej zbadanych amonitów późnej kredy.

Pierwszy dzisiejszy koralowiec o dwumineralnym, aragonitowo-kalcytowym szkielecie, podobny do koralowca z kredy.

Chelytherium obscurum okazał się być tożsamy z triasowym żółwiem z Niemiec – Proterochersis robusta opisanym w roku 1913 i blisko spokrewnionym z Proterochersis porebensis z Polski.

Po raz pierwszy opisano bogaty zbiór różnych typów triasowych bromalitów (skamieniałe wydaliny) z łupków Reingraben w Polzbergu (północne Alpy Wapienne, Austria).

Ok. 90–85 milionów lat temu obszar dzisiejszej Europy był w większej części zalany morzem, a roślinność lądowa porastała wyspy Archipelagu Europejskiego.