Ślady bioerozji w plioceńskich koralowcach osobniczych
Ślady bioerozji w plioceńskich koralowcach osobniczych
Jednym z podstawowych problemów tafonomii jest to, czy drążenia w strukturach szkieletowych organizmów powstawały za ich życia czy po śmierci. Drążenia mające wyraźny wpływ na wzrost szkieletu powstawały podczas życia zwierzęcia; podobnie drążenia rozmieszczone blisko powierzchni struktury szkieletowej, a znane skądinąd z głębokiej penetracji. Z drugiej strony drążenia, które głęboko penetrują strukturę szkieletową i te, które zawsze są blisko powierzchni, niezależnie od podłoża, można uważać za powstałe po śmierci organizmu. Kryteria te wykorzystano do rozróżnienia tych dwóch kategorii drążeń tworzonych przez wieloszczety, mszywioły i kryzelnice w szkieletach osobniczych koralowców sześciopromiennych Ceratotrochus z plioceńskich osadów Tunezji.
Ilustracja: Szkielet koralowca osobniczego Ceratotrochus (Edwardsotrochus) duodecimcostatus z pliocenu Tunezji (widok od strony dystalnej i bocznej); podłużny szlif cienki oraz przekrój wirtualny (tomograficzny) szkieletu koralowca z widocznymi drążeniami (prawodpodobnie za życia) pierścienic (ichnorodzaj Maeandropolydora)
Publikacja IP PAN: Gaaloul, N., Uchman, A., Riahi, S., Janiszewska, K., Stolarski, J., Kołodziej, B., Ben Ali, S. 2023. In vivo and post-mortem bioerosion traces in solitary corals from the Pliocene of Tunisia. Acta Palaeontologica Polonica 68:659-681, doi: 10.4202/app.01095.2023.