Tańczące ramiona liliowców

Tańczące ramiona liliowców

Szkarłupnie, podobnie jak np. jaszczurki, mają zdolność autotomii, tj. odrzucania części własnego ciała w przypadku niebezpieczeństwa (najczęściej w wyniku ataku drapieżnika). Odrzucona część po pewnym czasie jest regenerowana. Dla przykładu, liliowce mogą odrzucać fragmenty ramion, które jeszcze przez jakiś czas wykonują gwałtowne ruchy, odwracając uwagę atakującego drapieżnika.

W pracy opublikowanej w Scientific Reports przedstawiono wyniki eksperymentu na głębokomorskich liliowcach łodygowych, które pokazały, że ich autotomicznie odrzucone fragmenty ramion wykazują szeroki repertuar wyjątkowo złożonych ruchów. Co więcej, “tańczące” ramiona mogą poruszać się przez wiele godzin, pozostawiając charakterystyczne ślady na powierzchni osadu. Podobne ślady stowarzyszone są z najstarszymi (triasowymi) znaleziskami ramion przodków nowoczesnych liliowców łodygowych (holokrynidów). Odkrycie to sugeruje, że autotomia oraz zdolność do poruszania się autotomicznie odrzuconych ramion, będące adaptacją przeciwko drapieżnikom, mogły pojawić się u liliowców już 250 mln lat temu. W pracy zaproponowano nową kategorię behawioralną (autotomichnia), rozszerzającą etologiczną klasyfikację skamieniałości śladowych. Autotomichnia odnosić ma się do śladów wytwarzanych przez poruszające się autotomicznie odrzucone części ciała.

Autor: Przemysław Gorzelak (Instytut Paleobiologii PAN)